این بار تمام کلماتم فــریاد بود؟!

شنیـدی رفیق ؟!

و در آخــر پســرک قصهـ امـ

گریهـ نکن ...؟!

مگــر نشنیــدی؟!

جــواب تمــام اشکــهایمان فقط یک جملهـ شد :

" قسمت هم نبــودید "

و آنها بودند که قلم خودخواهی را در دست گرفتند

بر روی تمام آرزوهای قشنگمــآن پرده ای مشکی آویختند :

و خودخواهی خود را بر گردن تقدیر انداختند...

خــدای من هیچگــآه شمـآ را نخواهد ببخشیـد...

ولی تقدیر آن قدر ها هم بی رحم نیست

درست است که تو را مجبـور به زندگانی با دخترکی کرد که من نبودمـ

ولــی عشقت را یادت را خاطراتت را

حتی مرگــ هم نخواهد توانست از قلبم پاک کند...

سه نقطهـ ... و دیگــر هیچ نمیگویم کهـ

این بزرگترین اعتراض دل من است...

آیــا دستــی هست که اشکهای رنگ شفق من را

از گونه هایم پاک کند...!؟!

+ از قدیم گفتن هر اومدنی یه رفتنـی داره...

من خیلی وقت پیش از دنیــا رفتمـ

فقط محکومم به نفس کشیدن...

بهتره از این دنیای مجازی هم برمـــ...

دوستـان :

دلمـ بهـ کمـا رفتهـ و برنگشته است...

برای مردنش دست بهـ دعـاشوید...

برای مردنم کسی را خبر نسازید

نمیخواهم پدر برهم زند چشمان بازم را!

نمیخواهم مادر ببیند سختی جان کندم را!

نامه ای نوشتم که گر افتد به دست خواهرم از دل کشد آهی

وگر افتد به دست دلبرم اشکش فرو ریزد...

مادر:اگر رفیق مهربانی روزی آمد سراغ من..

بگو فرزندم به ناکامی جان داد ...

و تا آخرین لحظه به سختی سخن میگفت:

خداحافظ عزیزانم

خداحافظ !

خداحافظ! !!!